இனி இல்லை...! (No more!)

இக்கவிதையின் கடைசி வரிக்காக காத்திருக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன்..!

நொடிக்கு நூறுமுறை,
நினைத்து நினைத்து என்னை,
நெகிழ்ந்த அவள்,
இனி இல்லை!

செல்லமாய் எனைக் கொஞ்சி,
சின்னதாய் கோபம் காட்டி,
அழுது,
சிரித்து,
சிரிக்க வைத்து..
அது கண்டு ரசிக்கும் அவள்
இனி இல்லை...!

காதுமடல் திருகி,
கண்ணமெல்லாம் வருடும்,
கைகோர்த்து நான் நடந்த விரல்கள்..
இனி இல்லை...!

ஈரம் சொட்ட சொட்ட...
என்னை முத்தமிட்ட..,
இதமான அவளின் இதழ்கள்,
இனி இல்லை...!

தான் சுவைத்து,
பின் படைத்து..
நான் உண்ட,
பின் உண்ணும..
மென் நாக்கும், வெண் பற்களும்
இனி இல்லை...!

தன்னையே தலையனையாக்கி..
தலைகோதி துங்கவைத்து,
தன்னினும் என்னையே,
எப்போதும் நேசித்த அவள்
இனி இல்லை...!


சுற்றும் பூமி – இங்கே,
சூனியமாய்த் தெரிய
என்னை,
சுற்றி சுற்றித் திரிந்த அவள்
இனி இல்லை...!

நிழல் போல இருந்தவளை,
அனல் திங்க பார்த்திருந்தேன்!

புகையாகி போனவளை,
பூமியெல்லாம் தேடுகிறேன்!

இல்லையென தெரிந்திருந்தும்,
இயற்கையெல்லாம் அறிந்திருந்தும்..
பாவை உனை தேடுகிறேன்...
பைத்தியம் போல் பிதற்றுகிறேன்!

பாவி எந்தன் துயர்துடைக்க..,
உன் போல,நான் வளர்க...
மகளாக பிறப்பாயோ?!

உன் திருவயிற்றில் எனை வளர்த்த தாயே!